 |
Tekst Iwan Brave/dWTfoto Hijn Bijnen - de Ware Tijd, 2 april 2005
De NDP weet van wanten. Daarover geen twijfel. Langs de berm aan de Benjaminstraat staat een billboard met een enorm telefonerend lachend hoofd van Desi Bouterse; symboliserend het voortdurend in contact staan met de achterban. Onder de bijgestelde partijslogan ‘Let a faya baka' schreeuwen vette letters: ‘Desi Bouterse for president'. Alles in paarstinten. Bij de ingang staat een lichtbord met de aftelling van het aantal dagen vóór de verkiezingen: Nog 54.
Een lekkere hete dag. Het is even wachten op Jenny Simons, fractieleider van NDP. Geeft niet, want op Ocer is altijd bedrijvigheid of leven in de brouwerij. Ook deze donderdag is dit het geval. Op het terrein overheerst het partijpaars. Veel jongeren, vanwege de wandelmars, als vlijtige mieren in propaganda-T-shirts. Een opgesmukte geluidsvrachtwagen met knallende muziek rijdt het terrein op. De arena – zo mag je Ocer door zijn inbedding gerust noemen – wordt opgekalfaterd. Er wordt getimmerd en geschilderd. Vooral het paars licht goed op.
Binnen in de hal zitten mensen op zachte leunstoelen. Er hangt een wachtkamersfeer. De televisie, met ‘breaking news' van CNN over de dood van Terri Shavio, trekt even alle aandacht. Op tafel liggen edities van de Beijing Review, de Engelstalige Chinese tegenhanger van het Amerikaanse wereldtijdschrift Time.
Op het bord de uitzendtijden van de NDP-tv-programma's ‘In opmars' en ‘Let a faya baka'. Radika, Sky TV, RBN, Sangeetmala en zelfs Mustika. Opvallend afwezig zijn ABC, STVS en ATV. Een prominent kaderlid komt aanstappen. "Ze hebben zelfs de Amerikanen gemobiliseerd, maar toch zal het niet lukken de opmars van de NDP te stuiten", zegt hij. "Het is de bekende driehoek; het Front, Nederland en de VS. De band tussen Nederland en de VS is er overduidelijk in Irak; die Nederlanders hebben tegen de Amerikanen gezegd: zeg jullie ook eens wat over Suriname", weet hij.
Hij begint af te dingen op het NPS-spotje ‘Ere wie ere toekomt'. "Kent NPS de geschiedenis van Staatsolie wel?", werpt hij retorisch op. "De eerste olie in Suriname werd ontdekt in 1929 en niet in 1965 door Pengel. Zijn groep ging op zoek naar water en zij stuitte op olie. Ze hebben zich erin gebaad, en daarna nada! Ze werden door de koloniale autoriteit gesommeerd de olie met rust te laten, omdat anders Koninklijke Olie in problemen zou komen op de wereldmarkt. Na 25 februari 1980 zijn Jharap en Coleridge ontboden om een studie te maken over winbare olie. Na rapportage was het: doorgaan. Op 13 december 1980 was Staatsolie een feit!"
20 zetels!
Bovendien, als we op die toer gaan, dan verbleekt ‘58 jaar' oude politiek bij wat in elf jaren revolutie is gepresteerd. Nee, de NDP is goed op koers. Al die mensen in de hal, beweert het kaderlid, zijn er voor hun lidmaatschapkaart. "Als mensen hun busgeld besteden om hun lidmaatschapkaart te komen aanvragen, dan spreekt het al boekdelen." Er melden ‘landelijk' zo'n 200 tot 300 nieuwe leden zich. "Vóór 25 mei is dat 100.000", rekent hij voor. "Haal daarvan 20 procent af, dan praat je nog altijd over 80.000 gedeeld door het landelijke gemiddeld van 4.000 stemmen per zetel. Dat zijn 20 zetels!"
Als Jenny Simons is gearriveerd, neemt ze ons mee naar het fractiesecretariaat op de bovenverdieping. "De sfeer is hier altijd goed, soms vechten we", zegt ze gekscherend als ze zit. "Op dit moment is het een gezonde sfeer voor een partij. Er is een goede mood. We bekijken allerlei vraagstukken en oplossingen, waaronder natuurlijk vanwege de verkiezingen strategische. Maar ook naar het beleid kijken we, want als je regeermacht wil, dan moet je vooraf gedegen weten wat je gaat doen."
Ook Simons is zeker van de onstuitbare opmars van de NDP. Er zullen ‘meer zetels' worden gehaald. "Maar zelfs al komt een partij in de oppositie, dan hoor je toch zoveel mogelijk gerealiseerd te krijgen wat in je verkiezingsprogramma staat. Dat hebben we de afgelopen vijf jaar ook gedaan. Waar we dachten dat Front iets nuttigs kon doen, hebben we ondersteund en waar we kritiek hadden, kwamen we met voostellen conform onze verkiezingsprogramma." Op de vraag hoe die door het Front zijn ontvangen, zegt ze: "Weinig of geen antwoord en veel wantrouwen." Ze geeft als voorbeeld dat de NDP in het begin van de zittingsperiode had voorgesteld over de toenemende criminaliteit te praten binnen het parlement. "Men weigerde de vergadering te houden en begon een gehaal en getrek over wie nu de criminaliteit is begonnen?", aldus Simons.
Onder de loep
De afgelopen twee tot drie jaar is hard gewerkt om ‘alles van de partij' te verbeteren, en is de partij ‘onder de loep' genomen. Met andere woorden: de partij heeft zichzelf aan een introspectie onderworpen. Er is ook gewerkt aan een betere structuur, wat heeft geleid tot nieuwe statuten. Zo is er een ‘coördinatieteam' ingesteld dat het dagelijks bestuur bijstaat met raad en daad. Daarnaast is er ook een wetenschappelijk bureau dat tot ‘grote hoogten' is gekomen. Er is ook ‘een brug geslagen' tussen wetenschappelijk bureau en de fractie. Daarom delen het fractiesecretariaat en het wetenschappelijk bureau dezelfde ruimte. In de districten hebben alle fractieleden een ‘persoonlijk secretariaat' opgezet, betaald uit de laatste salarisverhoging voor parlementariërs. Daar kunnen burgers afspraken maken met de parlementariër, die keurig per persoon een intakeformulier invult met persoonsgegevens, rubricering van de idee, wens of grief en een korte inhoudsbeschrijving.
"We zijn wel eerlijk, als mensen grond komen aanvragen, dan zeggen we dat dat niet mogelijk is", zegt Simons. "Maar we maken ook afspraken met maatschappelijke groeperingen om zoveel mogelijk feedback te krijgen over waar de schoen wringt. Daarom kan ik met zekerheid schrijven in ons verkiezingsprogramma dat een nationale ziektezorgverzekering feasable is. Want je hebt het totaalplaatje waarbij je niet alleen naar de tarieven kijkt maar ook naar de premies."
Er lijkt geen einde te komen aan de stroom van voorbeelden van hoe diep en goed de NDP wortel schiet in de samenleving. Als het maar geen tactiek is om geen tijd over te hebben voor een aantal brandende vragen, zoals de kandidatuur van voorzitter Bouterse voor het presidentschap en diens verwerping als ‘veroordeelde drugscrimineel' door de VS.
"Ik geef hiermee aan de verbeteringen die zijn aangebracht", zegt Simons uiteindelijk. "Het maakt ons niet uit met wie we praten. Er zijn maar weinig mensen die niet met ons willen praten, zoals meneer Hooghart van de CLO. Dus al twee en een half jaar verstaan we ons met de samenleving. We zijn ervan overtuigd dat we haar absoluut tot een ander niveau kunnen tillen. We zijn overtuigd van de potentie van de Surinamers. Maar er zullen remmingen voor de mensen moeten worden weggenomen en er zal verandering moeten komen in de structuur en werkwijze van onze overheid. Dit vormt ook een speerpunt van ons beleid. De partij ziet echt wel heeft toekomst voor Suriname."
Alle lagen
De NDP is een ‘weerspiegeling van alle lagen'. "Niet alleen het volk", benadrukt Simons. "Ga maar kijken in de Brokopondolaan naar al die vlaggen. De NDP begint het karakter te krijgen van een grote partij zoals in het buitenland gangbaar is, een partij die een belangrijke resource is voor Suriname", durft Simons de vergelijking aan. Ze kan maar niet ophouden over hoe de NDP niet stil heeft gezeten. Ze staaft het met feiten. Zo waren er tussen 2003 en 2004 vijf tweedaagse workshops, waarbij ‘alle beleidsgebieden' aan bod kwamen, steeds bijgewoond door zo'n veertig partijtoppers, inclusief de voorzitter. De presentatie kwam vanuit het wetenschappelijk bureau. "Er is een proces op gang gekomen dat een eerste in zijn soort is in Suriname", zegt Simons, die het geheel vervat met: ‘een stukje ownership'.
Allemaal mooi en waar. Ongetwijfeld zal de NDP (veel) meer dan welke partij ook voeling met de samenleving hebben, je zou als politieke tegenstander het ergste moeten vrezen, ware het niet dat de VS behoorlijk wat roet in al het heerlijk en prachtig opgeserveerde eten hebben gegooid omdat de chef-kok Desi Bouterse heet. Maar binnen de NDP liggen ze er niet wakker van. "We hebben een hoop positieve reacties", zegt Simons. "Er zijn mensen die zeggen dat juist nu op de NDP zullen stemmen. Surinamers houden er niet van if you boss them around." Tuurlijk, geeft Simons toe, je kan zo'n verklaring van de VS ‘niet simpel' afdoen. "We hebben op gepaste wijze gereageerd. Maar het buitenland moet zich erbuiten houden. Je kan naderhand met een regering bezig zijn, maar je mag niet vooraf de volkswil beïnvloeden, daarover zijn internationale afspraken. De enige bemoeienis die je mag hebben, is te helpen dat verkiezingen vrij, geheim en eerlijk verlopen. Daarmee kan je in voldoende mate als OAS en de VN regeringen die het volk niet goed behandelen, dwingen tot verbetering. De grote vraag is natuurlijk: wie bepaalt wat er gebeurt in de wereld? Je kan een volk toch niet altijd blijven onderdrukken."
Maar je kan een volk wel heel lang blijven onderdrukken. Maar ook bij deze opmerking blijft Simons onwrikbaar in haar rechtlijnigheid. Ook niet bij de vraag of je niet al voorbaat wil voorkomen dat we geïsoleerd worden, met alle sociaal-economisch misère van dien. Wat zal dan de NDP voor het volk kunnen betekenen; zal ze haar verantwoording dan nemen? "Het is de Surinaamse samenleving die de NDP kiest. Tegen die tijd komt het antwoord. Het is nu vooruitlopen op de zaak", is het antwoord.
Confrontatiestrategie
Ongetwijfeld zal Simons ook haar zorgen hebben, want ook zij heeft kinderen, maar de partijtactiek vergt kennelijk op dit punt slechts rationaliteit en standvastigheid naar de buitenkant. Wat er innerlijk allemaal wankelt, wordt niet prijsgegeven, want dat vertaalt zich direct in zetelverlies. Misschien betekent Bouterse al voorbaat zetelverlies, waarom dan niet alles of niets - lijkt binnen de NDP te worden geredeneerd; vanuit deze kansloze positie kan je dan alleen nog maar winnen.
"Er is één ding wat de NDP niet kan worden verweten: we zijn heel duidelijk van tevoren", zegt Simons. "De partij heeft Bouterse als leider gekozen en er is beweging, ook al weten we dat er een obstakel is. Je zou dit kunnen zien als een confrontatiestrategie. Maar laat de samenleving zelf beslissen."
Het is verloren tijd en energie om met de NDP in discussie te gaan over de omstredenheid van haar leider, daarvoor is hij de leider, het boegbeeld. Het is ook te simplistisch te denken dat Bouterse koste wat het kost president wil worden. Hij is nu eenmaal bij uitstek de trekker van de partij. Zonder hem is er eenvoudig weg geen NDP, ook al zal Simons ook dit beargumenteerd en onderbouwd kunnen weerleggen. Maar uit haar woorden wordt ook duidelijk dat de NDP vatbaar is voor onderhandelen. "We hebben een aantal dingen die voor ons cruciaal zijn. Dat willen we eventueel in elk geval vooraf in een regeerakkoord met een aantal do's en dont's. Ook het presidentschap is onderdeel van dit akkoord én verandering van de overheid, alsook een transparant grondbeleid. En in het parlement gaan we die president eraan houden. De NDP wil met zoveel mogelijk mensen samenwerken."
We kunnen van alles denken over Simons en haar politieke kleur. Zij behoort inmiddels tot het selecte groepje principiële politici: ze blijft bij weer en wind trouw aan haar partij. "Dat heen en weer gewandel kan nooit de bedoeling zijn", zegt ze. Op de vraag wat haar zo bindt aan de persoon Bouterse, antwoordt zij: "Mijn eigen doel in de politiek is niet een persoon, maar het realiseren van idealen. Het is teamwork. Ik ben tot nu toe ervan overtuigd dat deze partij een rol kan spelen in de ontwikkeling van het land. Het heeft niets te maken met persoonsgebondenheid. Mijn visies komen overeen met de partijvisies die in de jaren '80 zijn geformuleerd. Ik ben blij dat ze nu democratisch kunnen worden uitgedragen; dat is wel belangrijk. Dat betekent dat als ik met Bouterse praat over Suriname, we dan meestal fundamenteel met elkaar eens zijn. Je moet het land loskoppelen van zijn koloniale geschiedenis. We kunnen het zelf. We hebben geen geld nodig van Nederland. Maar er moeten wel investeringen komen. We kunnen zelf ons goud uit de grond halen. Dit land is van óns."
Beste configuratie
Over Bouterse als de ideale leider zegt zij: "Hij kan het land verenigen. Hij heeft al eerder laten zien dat zaken kan helpen realiseren. Ik heb geen principiële bezwaren. We hebben onze strategieën; we moeten de partij in goede orde brengen naar de verkiezingen. Daarna moeten we de juiste beslissing nemen voor Suriname; wat de beste configuratie is voor het land." En over zijn veroordeling als ‘drugscrimineel': "Het vonnis is te gek om los te lopen. Ik heb me in het dossier verdiept. Het vonnis is politiek gemotiveerd. Ik heb geen andere zaken erin aangetroffen."
De NDP wil ook regionaal en internationaal met zoveel mogelijk bevriende naties en buurlanden samenwerken. "Daarom is het fysiek open gooien van het Zuid-Amerikaans continent door middel heuse highway – een ‘zuidas' – dwars door het land een van de zaken die we serieus zullen bekijken. Met name de voorzitter heeft dit aangegeven. Daarvoor zal financiering worden gezocht.
Maar de brandende vraag blijft: wie wil met de NDP samenwerken? Simons stellig: "Er zijn mensen die in grote bedrijven zitten en roepen dat ze weg zijn als de NDP aan de macht komt. Maar zelfs in de militaire periode ging niemand weg. Want wat hier is, is nergens. Het goud is hier en de bauxiet is hier. Als we om ons heenkijken, dan wordt de soep meestal niet zo heet gegeten. Suriname is the place you want to be. Wij zullen Suriname niet isoleren. We dealen met elke situatie. De bottomline is wel dat mensen ons niet moeten komen vertellen hoe we dat moeten doen."
Hoe belangrijk is dan het antwoord van het volk? "Voor mij persoonlijk zal het bepalend zijn of ik erin definitief induik. Afhankelijk van de boodschap van de samenleving bij de komende verkiezing plan ik mijn weg. Als die boodschap duidelijk positief is, blijf ik werken, want je put daaruit je motivatie ondanks alle tegenwerkingen en moeilijkheden waarmee politiek werk samenhangt. Het moet duidelijk zijn dat een substantieel deel van samenleving zegt: ‘Dóórgaan'."
Een lekkere hete dag. Het is even wachten op Jenny Simons, fractieleider van NDP. Geeft niet, want op Ocer is altijd bedrijvigheid of leven in de brouwerij. Ook deze donderdag is dit het geval. Op het terrein overheerst het partijpaars. Veel jongeren, vanwege de wandelmars, als vlijtige mieren in propaganda-T-shirts. Een opgesmukte geluidsvrachtwagen met knallende muziek rijdt het terrein op. De arena – zo mag je Ocer door zijn inbedding gerust noemen – wordt opgekalfaterd. Er wordt getimmerd en geschilderd. Vooral het paars licht goed op.
Binnen in de hal zitten mensen op zachte leunstoelen. Er hangt een wachtkamersfeer. De televisie, met ‘breaking news' van CNN over de dood van Terri Shavio, trekt even alle aandacht. Op tafel liggen edities van de Beijing Review, de Engelstalige Chinese tegenhanger van het Amerikaanse wereldtijdschrift Time.
Op het bord de uitzendtijden van de NDP-tv-programma's ‘In opmars' en ‘Let a faya baka'. Radika, Sky TV, RBN, Sangeetmala en zelfs Mustika. Opvallend afwezig zijn ABC, STVS en ATV. Een prominent kaderlid komt aanstappen. "Ze hebben zelfs de Amerikanen gemobiliseerd, maar toch zal het niet lukken de opmars van de NDP te stuiten", zegt hij. "Het is de bekende driehoek; het Front, Nederland en de VS. De band tussen Nederland en de VS is er overduidelijk in Irak; die Nederlanders hebben tegen de Amerikanen gezegd: zeg jullie ook eens wat over Suriname", weet hij.
Hij begint af te dingen op het NPS-spotje ‘Ere wie ere toekomt'. "Kent NPS de geschiedenis van Staatsolie wel?", werpt hij retorisch op. "De eerste olie in Suriname werd ontdekt in 1929 en niet in 1965 door Pengel. Zijn groep ging op zoek naar water en zij stuitte op olie. Ze hebben zich erin gebaad, en daarna nada! Ze werden door de koloniale autoriteit gesommeerd de olie met rust te laten, omdat anders Koninklijke Olie in problemen zou komen op de wereldmarkt. Na 25 februari 1980 zijn Jharap en Coleridge ontboden om een studie te maken over winbare olie. Na rapportage was het: doorgaan. Op 13 december 1980 was Staatsolie een feit!"
20 zetels!
Bovendien, als we op die toer gaan, dan verbleekt ‘58 jaar' oude politiek bij wat in elf jaren revolutie is gepresteerd. Nee, de NDP is goed op koers. Al die mensen in de hal, beweert het kaderlid, zijn er voor hun lidmaatschapkaart. "Als mensen hun busgeld besteden om hun lidmaatschapkaart te komen aanvragen, dan spreekt het al boekdelen." Er melden ‘landelijk' zo'n 200 tot 300 nieuwe leden zich. "Vóór 25 mei is dat 100.000", rekent hij voor. "Haal daarvan 20 procent af, dan praat je nog altijd over 80.000 gedeeld door het landelijke gemiddeld van 4.000 stemmen per zetel. Dat zijn 20 zetels!"
Als Jenny Simons is gearriveerd, neemt ze ons mee naar het fractiesecretariaat op de bovenverdieping. "De sfeer is hier altijd goed, soms vechten we", zegt ze gekscherend als ze zit. "Op dit moment is het een gezonde sfeer voor een partij. Er is een goede mood. We bekijken allerlei vraagstukken en oplossingen, waaronder natuurlijk vanwege de verkiezingen strategische. Maar ook naar het beleid kijken we, want als je regeermacht wil, dan moet je vooraf gedegen weten wat je gaat doen."
Ook Simons is zeker van de onstuitbare opmars van de NDP. Er zullen ‘meer zetels' worden gehaald. "Maar zelfs al komt een partij in de oppositie, dan hoor je toch zoveel mogelijk gerealiseerd te krijgen wat in je verkiezingsprogramma staat. Dat hebben we de afgelopen vijf jaar ook gedaan. Waar we dachten dat Front iets nuttigs kon doen, hebben we ondersteund en waar we kritiek hadden, kwamen we met voostellen conform onze verkiezingsprogramma." Op de vraag hoe die door het Front zijn ontvangen, zegt ze: "Weinig of geen antwoord en veel wantrouwen." Ze geeft als voorbeeld dat de NDP in het begin van de zittingsperiode had voorgesteld over de toenemende criminaliteit te praten binnen het parlement. "Men weigerde de vergadering te houden en begon een gehaal en getrek over wie nu de criminaliteit is begonnen?", aldus Simons.
Onder de loep
De afgelopen twee tot drie jaar is hard gewerkt om ‘alles van de partij' te verbeteren, en is de partij ‘onder de loep' genomen. Met andere woorden: de partij heeft zichzelf aan een introspectie onderworpen. Er is ook gewerkt aan een betere structuur, wat heeft geleid tot nieuwe statuten. Zo is er een ‘coördinatieteam' ingesteld dat het dagelijks bestuur bijstaat met raad en daad. Daarnaast is er ook een wetenschappelijk bureau dat tot ‘grote hoogten' is gekomen. Er is ook ‘een brug geslagen' tussen wetenschappelijk bureau en de fractie. Daarom delen het fractiesecretariaat en het wetenschappelijk bureau dezelfde ruimte. In de districten hebben alle fractieleden een ‘persoonlijk secretariaat' opgezet, betaald uit de laatste salarisverhoging voor parlementariërs. Daar kunnen burgers afspraken maken met de parlementariër, die keurig per persoon een intakeformulier invult met persoonsgegevens, rubricering van de idee, wens of grief en een korte inhoudsbeschrijving.
"We zijn wel eerlijk, als mensen grond komen aanvragen, dan zeggen we dat dat niet mogelijk is", zegt Simons. "Maar we maken ook afspraken met maatschappelijke groeperingen om zoveel mogelijk feedback te krijgen over waar de schoen wringt. Daarom kan ik met zekerheid schrijven in ons verkiezingsprogramma dat een nationale ziektezorgverzekering feasable is. Want je hebt het totaalplaatje waarbij je niet alleen naar de tarieven kijkt maar ook naar de premies."
Er lijkt geen einde te komen aan de stroom van voorbeelden van hoe diep en goed de NDP wortel schiet in de samenleving. Als het maar geen tactiek is om geen tijd over te hebben voor een aantal brandende vragen, zoals de kandidatuur van voorzitter Bouterse voor het presidentschap en diens verwerping als ‘veroordeelde drugscrimineel' door de VS.
"Ik geef hiermee aan de verbeteringen die zijn aangebracht", zegt Simons uiteindelijk. "Het maakt ons niet uit met wie we praten. Er zijn maar weinig mensen die niet met ons willen praten, zoals meneer Hooghart van de CLO. Dus al twee en een half jaar verstaan we ons met de samenleving. We zijn ervan overtuigd dat we haar absoluut tot een ander niveau kunnen tillen. We zijn overtuigd van de potentie van de Surinamers. Maar er zullen remmingen voor de mensen moeten worden weggenomen en er zal verandering moeten komen in de structuur en werkwijze van onze overheid. Dit vormt ook een speerpunt van ons beleid. De partij ziet echt wel heeft toekomst voor Suriname."
Alle lagen
De NDP is een ‘weerspiegeling van alle lagen'. "Niet alleen het volk", benadrukt Simons. "Ga maar kijken in de Brokopondolaan naar al die vlaggen. De NDP begint het karakter te krijgen van een grote partij zoals in het buitenland gangbaar is, een partij die een belangrijke resource is voor Suriname", durft Simons de vergelijking aan. Ze kan maar niet ophouden over hoe de NDP niet stil heeft gezeten. Ze staaft het met feiten. Zo waren er tussen 2003 en 2004 vijf tweedaagse workshops, waarbij ‘alle beleidsgebieden' aan bod kwamen, steeds bijgewoond door zo'n veertig partijtoppers, inclusief de voorzitter. De presentatie kwam vanuit het wetenschappelijk bureau. "Er is een proces op gang gekomen dat een eerste in zijn soort is in Suriname", zegt Simons, die het geheel vervat met: ‘een stukje ownership'.
Allemaal mooi en waar. Ongetwijfeld zal de NDP (veel) meer dan welke partij ook voeling met de samenleving hebben, je zou als politieke tegenstander het ergste moeten vrezen, ware het niet dat de VS behoorlijk wat roet in al het heerlijk en prachtig opgeserveerde eten hebben gegooid omdat de chef-kok Desi Bouterse heet. Maar binnen de NDP liggen ze er niet wakker van. "We hebben een hoop positieve reacties", zegt Simons. "Er zijn mensen die zeggen dat juist nu op de NDP zullen stemmen. Surinamers houden er niet van if you boss them around." Tuurlijk, geeft Simons toe, je kan zo'n verklaring van de VS ‘niet simpel' afdoen. "We hebben op gepaste wijze gereageerd. Maar het buitenland moet zich erbuiten houden. Je kan naderhand met een regering bezig zijn, maar je mag niet vooraf de volkswil beïnvloeden, daarover zijn internationale afspraken. De enige bemoeienis die je mag hebben, is te helpen dat verkiezingen vrij, geheim en eerlijk verlopen. Daarmee kan je in voldoende mate als OAS en de VN regeringen die het volk niet goed behandelen, dwingen tot verbetering. De grote vraag is natuurlijk: wie bepaalt wat er gebeurt in de wereld? Je kan een volk toch niet altijd blijven onderdrukken."
Maar je kan een volk wel heel lang blijven onderdrukken. Maar ook bij deze opmerking blijft Simons onwrikbaar in haar rechtlijnigheid. Ook niet bij de vraag of je niet al voorbaat wil voorkomen dat we geïsoleerd worden, met alle sociaal-economisch misère van dien. Wat zal dan de NDP voor het volk kunnen betekenen; zal ze haar verantwoording dan nemen? "Het is de Surinaamse samenleving die de NDP kiest. Tegen die tijd komt het antwoord. Het is nu vooruitlopen op de zaak", is het antwoord.
Confrontatiestrategie
Ongetwijfeld zal Simons ook haar zorgen hebben, want ook zij heeft kinderen, maar de partijtactiek vergt kennelijk op dit punt slechts rationaliteit en standvastigheid naar de buitenkant. Wat er innerlijk allemaal wankelt, wordt niet prijsgegeven, want dat vertaalt zich direct in zetelverlies. Misschien betekent Bouterse al voorbaat zetelverlies, waarom dan niet alles of niets - lijkt binnen de NDP te worden geredeneerd; vanuit deze kansloze positie kan je dan alleen nog maar winnen.
"Er is één ding wat de NDP niet kan worden verweten: we zijn heel duidelijk van tevoren", zegt Simons. "De partij heeft Bouterse als leider gekozen en er is beweging, ook al weten we dat er een obstakel is. Je zou dit kunnen zien als een confrontatiestrategie. Maar laat de samenleving zelf beslissen."
Het is verloren tijd en energie om met de NDP in discussie te gaan over de omstredenheid van haar leider, daarvoor is hij de leider, het boegbeeld. Het is ook te simplistisch te denken dat Bouterse koste wat het kost president wil worden. Hij is nu eenmaal bij uitstek de trekker van de partij. Zonder hem is er eenvoudig weg geen NDP, ook al zal Simons ook dit beargumenteerd en onderbouwd kunnen weerleggen. Maar uit haar woorden wordt ook duidelijk dat de NDP vatbaar is voor onderhandelen. "We hebben een aantal dingen die voor ons cruciaal zijn. Dat willen we eventueel in elk geval vooraf in een regeerakkoord met een aantal do's en dont's. Ook het presidentschap is onderdeel van dit akkoord én verandering van de overheid, alsook een transparant grondbeleid. En in het parlement gaan we die president eraan houden. De NDP wil met zoveel mogelijk mensen samenwerken."
We kunnen van alles denken over Simons en haar politieke kleur. Zij behoort inmiddels tot het selecte groepje principiële politici: ze blijft bij weer en wind trouw aan haar partij. "Dat heen en weer gewandel kan nooit de bedoeling zijn", zegt ze. Op de vraag wat haar zo bindt aan de persoon Bouterse, antwoordt zij: "Mijn eigen doel in de politiek is niet een persoon, maar het realiseren van idealen. Het is teamwork. Ik ben tot nu toe ervan overtuigd dat deze partij een rol kan spelen in de ontwikkeling van het land. Het heeft niets te maken met persoonsgebondenheid. Mijn visies komen overeen met de partijvisies die in de jaren '80 zijn geformuleerd. Ik ben blij dat ze nu democratisch kunnen worden uitgedragen; dat is wel belangrijk. Dat betekent dat als ik met Bouterse praat over Suriname, we dan meestal fundamenteel met elkaar eens zijn. Je moet het land loskoppelen van zijn koloniale geschiedenis. We kunnen het zelf. We hebben geen geld nodig van Nederland. Maar er moeten wel investeringen komen. We kunnen zelf ons goud uit de grond halen. Dit land is van óns."
Beste configuratie
Over Bouterse als de ideale leider zegt zij: "Hij kan het land verenigen. Hij heeft al eerder laten zien dat zaken kan helpen realiseren. Ik heb geen principiële bezwaren. We hebben onze strategieën; we moeten de partij in goede orde brengen naar de verkiezingen. Daarna moeten we de juiste beslissing nemen voor Suriname; wat de beste configuratie is voor het land." En over zijn veroordeling als ‘drugscrimineel': "Het vonnis is te gek om los te lopen. Ik heb me in het dossier verdiept. Het vonnis is politiek gemotiveerd. Ik heb geen andere zaken erin aangetroffen."
De NDP wil ook regionaal en internationaal met zoveel mogelijk bevriende naties en buurlanden samenwerken. "Daarom is het fysiek open gooien van het Zuid-Amerikaans continent door middel heuse highway – een ‘zuidas' – dwars door het land een van de zaken die we serieus zullen bekijken. Met name de voorzitter heeft dit aangegeven. Daarvoor zal financiering worden gezocht.
Maar de brandende vraag blijft: wie wil met de NDP samenwerken? Simons stellig: "Er zijn mensen die in grote bedrijven zitten en roepen dat ze weg zijn als de NDP aan de macht komt. Maar zelfs in de militaire periode ging niemand weg. Want wat hier is, is nergens. Het goud is hier en de bauxiet is hier. Als we om ons heenkijken, dan wordt de soep meestal niet zo heet gegeten. Suriname is the place you want to be. Wij zullen Suriname niet isoleren. We dealen met elke situatie. De bottomline is wel dat mensen ons niet moeten komen vertellen hoe we dat moeten doen."
Hoe belangrijk is dan het antwoord van het volk? "Voor mij persoonlijk zal het bepalend zijn of ik erin definitief induik. Afhankelijk van de boodschap van de samenleving bij de komende verkiezing plan ik mijn weg. Als die boodschap duidelijk positief is, blijf ik werken, want je put daaruit je motivatie ondanks alle tegenwerkingen en moeilijkheden waarmee politiek werk samenhangt. Het moet duidelijk zijn dat een substantieel deel van samenleving zegt: ‘Dóórgaan'."
