“Je moet door niemand en geen enkel instituut je dromen laten afpakken.”
september. Op de fiets ben ik op weg naar Humberto. De route langs de kronkelende Amstel, richting Ouder-Amstel, is een al landelijkheid en rustiek. Het weer is een twinkelende combinatie van zon en regen. Afgelegen weilanden met koeien en kalfjes. En dat in de overbevolkte Randstad. De groene entourage en het voetpad van vergruist grind langs de oever doen mij me lichtelijk wanen langs de Surinamerivier te fietsen.
Directe aanleiding om Humberto op te zoeken was mijn ongerustheid over zijn positie, kortgeleden, toen bekend werd dat voor commerciële zender Tien het doek viel. Onze eerste ontmoeting voert ver terug, toen we voetbaljunioren waren, in de schaduw van het toenmalige Ajax-stadion De Meer. Tan en zijn maten – grotendeels Surinaamse jongens – waren stuk voor stuk technisch. Dankzij mijn snelheid kon ik ze enigszins bijbenen. Jaren later kwamen we elkaar weer regelmatig tegen toen we beiden rechten studeerden aan de Universiteit van Amsterdam. Tan ging als een trein en succesvol door de studiestof, ik hield het na zeven jaren voor gezien, zonder bul maar met een propedeuse-certificaat als troostprijs.
Na ruim tien jaar teruggekeerd te zijn uit Suriname, ben ik apetrots op Humberto die zich in 1991 in de kijkers plaatste als vlotte jeugdpresentator bij Forza van de Avro. Daarna maakte hij de overstap naar het grote Studio Sport en vervolgens NOS-journaal. En nu – zoals blijkt – gaat hij gelukkig over als ‘anchorman’ naar RTL-4 – de grootste commerciële zender van het land! – voor de presentatie van het Eredivisievoetbal.
Het huis van de Tans staat precies op een bocht. Een pittoresk uitzicht stuit opdoemende kantoorkolossen van booming Amsterdam-Zuidoost. Het huis lijkt verlaten en onbewoond. Even word ik overmand door twijfel. Dan gaat de deur open en verschijnt Humberto in het portiek. “Het huis is niet leeg”, zegt hij als ik hierover een opmerking maak en kijkt gespeeld verontwaardigd. Dat ze er pas drie maanden wonen, verklaart veel.
De living, die haaks één doorlopende ruimte vormt met de metalliek uitgeruste keuken, is sober maar smaakvol ingericht. “Ik heb het altijd zo, niet te veel spullen.” De achterveranda, met houten vloervlak, neigt naar een comfortabel dakterrasje. Er moet nog een balustrade worden aangebracht. Dichte en hoge bosschage fungeert als natuurlijk behang. “Het is net Suriname hier”, verwoordt Tan mijn gevoel. “In de winter, als al die bladeren weg zijn, kijk je zo in de verte uit op de weilanden en voorlopig gaan ze nog niet bouwen hier.” Op Wikipedia is te lezen dat het gezin Tan onlangs een telg rijker is geworden. Op de woonkamervloer bevestigt een lege Maxi-Cosi dit stilzwijgend.
Drukbezet
Plezier is ‘altijd de basis’ bij alles wat Humberto doet. “Alles went namelijk: ook prestige en een goed salaris. Daarom is plezier voor mij altijd het uitgangspunt, bij wat ik ook doe. Een belangrijke reden waarom het mij voor de wind gaat. Ik heb daarom eerst opgezegd bij de NOS en daarna pas getekend bij Talpa, vertelt hij over zijn overstap in 2005 naar de commerciële zender (later ‘Tien’). “Je moet altijd mentaal bereid zijn een stap terug te doen. In het begin heb ik mezelf de belofte gedaan: tv zo lang mogelijk, maar ook zo onafhankelijk mogelijk opstellen. Dát is mijn maximale winst. En als het plezier even zoek is, dan maar elders vinden.”
Vandaar zijn kledinglijn ‘Humberto’. Het idee is overigens heel curieus ontstaan. In 1999 werd Tan gekozen tot best geklede man van Nederland door lifestyle-magazine Esquire. Daarna had zijn zakelijke partner, Rick Moorman, ‘in het geniep’ een businessplan geschreven en legde het Humberto voor. “Ik zei oké, maar onder twee voorwaarden. Eén: ik ben eigenaar van het merk. En twee: ik beslis uiteindelijk. We hebben niets op papier gesteld en de samenwerking gaat al vijf jaar uitstekend!”
Humberto heeft een lila pullover aan met een atletische H als logo in watermerkstijl. Als het gaat om een pak, stropdas en hemd, gaat hij altijd gekleed in eigen waar. “Maar casual kan het ook andere merken zijn.” Maar waarom zou een ander zijn merknaam willen uitdragen? “Marketing heeft te maken met verkopen van een gevoel. Dat zie je bij Coca Cola en Pepsi. Het geldt bij uitstek voor kleding. Het gevoel dat mannen én vrouwen hebben als zij naar mij kijken. Ten tweede gaat het om een juiste prijsstelling. Als je dat allemaal goed doet, dan groei je van nul tot tachtig winkels.”
Bevoorrecht
Over het presenteren van het Eredivisievoetbal zegt hij: “Dan is het in heel Nederland op zondag om zeven uur ’s avonds prime time en kijken minimaal twee miljoen mensen; het is hun heiligdom. Dat is al decennia zo. Nu doet RTL 4 het. Qua werk is het niets anders dan wat je normaal doet, maar de mensen spreken je nu erop aan: ‘Geweldig dat je dát mag presenteren’.” Maar Humberto blijft er nuchter onder. “Over een half jaartje kan het alweer voorbij zijn als in december de zendrechten aan een andere omroep worden verkocht. Dan moet ik opnieuw beginnen. Maar dat is nu eenmaal ondernemen; risico's nemen.”
Hij stapte destijds om twee redenen over naar Talpa: “Persoonlijke groei én financiële groei.” Hij beleefde een ‘wereldtijd’ bij Talpa, die ook de uitzendrechten had van de uitwedstrijden van Oranje. Humberto zag landen als Armenië, Bulgarije, Roemenië en Albanië tijdens EK-kwalificatiewedstrijden van Oranje. “Allemaal stuk voor stuk mooie landen”, vertelt hij. “Maar Armenië met hoofdstad Jerevan is arm. Wel hebben ze daar het genocidenmuseum over de afslachting van een groot deel van de Armeniërs door de Turken. Het is een enorme verrijking om dit stukje geschiedenis in het land zelf te mogen ervaren. Ik zei tegen een collega: ‘Dit levert voetbal – het spel met een stukje leer – ons op; we zijn bevoorrecht’.”
Als rechtenstudent was Humberto een gedisciplineerd feestbeest pur sang en was de befaamde Amsterdamse discotheek Richter zijn vaste honk. Nu werkt hij al meer dan twee jaar elk weekend. “Daar moet ik mijn vrouw Ineke dankbaar voor zijn.” Maar hij is beslist geen vreemdeling voor zijn dochters Isa (10) en Julia (7). “Dankzij de onregelmatige diensten maak ik geregeld het ontbijt voor ze klaar en haal ik ze ook ’s middags van school af – hoewel daar de laatste tijd weinig van gekomen is.”
De baby begint te krijsen. Humberto gaat naar boven en komt terug met Benjamin, geboren op 5 juli, in zijn arm. Een prachtig en krachtig kereltje dat met zijn kale koppie een spitting image van zijn vader is. Tijdens het interview zuigt Benjamin stevig aan zijn fles en laat zijn voeder geen moment met zijn dankbare oogjes los.
Ingrijpende tegenslagen
Humberto had in betrekkelijk korte tijd ook ingrijpende tegenslagen in zijn persoonlijk leven. Hij verloor een broer in 1992 en een andere in 2005 – beiden na een ernstig ziekbed. Zijn moeder, Hilly Axwijk, overleed plotsklaps in 2004 aan een hartstilstand. Van het vroegere gezin van vijf personen waren ineens nog maar twee over: Tan en zijn zus Palmira.
Toen hij drie maanden geleden zijn huis kocht, had hij het weer even moeilijk met de dood van zijn moeder. “Al twintig jaar geleden, toen we in de Bijlmer woonden, zei ik over deze plek aan mijn moeder: ‘Hier wil ik wonen’. Toen zei ze: ‘Nou, dan moet je wel het geld ervoor hebben’. En ik zei: ‘Wacht maar, een huis met een extra kamer voor jou’.”
Hoewel hij het haast onbewogen vertelt, laat deze openhartigheid mij niet onberoerd. Ik trigger hem door te stellen dat hij nu op een typische plek woont waarvan wordt gezegd: daar kom je als zwarte niet tussen. “Fuck it!”, klinkt het lichtelijk op de kast gejaagd. “Het gaat erom wat jíj wilt. Je moet door niemand je dromen laten afpakken. Door geen énkel persoon, geen énkel instituut en geen énkel adagium.”
En zo is het maar net. Hoewel ik nog niet precies wist hoe ons gesprek zou verlopen, hoopte ik al op een dergelijk inspirerende bevestiging. Maar oude vriendschap of niet, Humberto is een drukbezette man. We hadden slechts anderhalf uur. Zijn volgende agendapunt is verrassend. Niet naar Hilversum of zijn kledingbedrijf, maar trainen voor de marathon van Peking. 
Hij is hiervoor uitgenodigd door het NOC*NSF en uitzendorganisatie Randstad als sponsor. “Wanneer krijg je nou zo’n kans om in een Olympische stad een Olympisch parcours te lopen, een jaar vóór de Olympische Spelen zelf.”
Humberto is snel in zijn jas gestoken. Nadat hij even later de kleine Benjamin met Maxi-Cosi in de gezinsauto heeft geladen, ben ik degene die het tuinhek sluit en hen, als waren zij de boezekers, uitzwaait. Even later trap ik vol inspiratie weer richting Amsterdam, meeslingerend met de grillige Amstel.
Lees een uitgebreid verslag van deze ontmoeting in de nieuwste Obsession Magazine - Te koop in alle wereldsteden,ook in Paramaribo en word meteen abonnee!
Coverfoto: Roos Trommelen
